Bram was 11 toe hij zag hoe zijn drugsverslaafde moeder zijn zusje mishandelde. Hij hield zijn moeder tegen en vluchtte met zijn zusje naar de politie. Toen Bram onder begeleiding van zijn leefgroep en de politie naar zijn huis ging om hun kleren en andere spullen op te halen, bleek dat zijn moeder alles al had verkocht. Bram moest drie keer verhuizen voordat hij een plek vond waar hij een jaar kon blijven wonen. In zijn leefgroep is er geen budget voor activiteiten na school. Bram woont met 200 kinderen op een terrein zonder mogelijkheden om te sporten. Stichting van het Kind stelt onder andere sportpakketten beschikbaar voor deze kinderen. Bram en zijn leefgroepgenoten kozen het voetbalpakket. Nu kunnen alle 200 kinderen op het terrein drie keer per week anderhalf uur sporten.

‘Ik vind het zo fijn om te sporten. Dan kan ik lekker even mijn energie kwijt. Maar ik kan niet op voetbal of een andere sport, want daar is geen geld voor. In de leefgroep waar ik woon zijn ook geen sportspullen. We hebben een voetbalpakket gekregen van Stichting van het Kind. Nu kunnen we weer trainen om prof te worden!’

‘Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Vanaf mijn 6e woonde ik in leefgroepen. Ik heb op acht verschillende plekken gewoond en toen ik 18 werd, moest ik op mezelf gaan wonen. Ik kreeg een kamertje, maar verloor mijn baan en kon het niet meer betalen. Ik kwam op straat te staan. Nu krijg ik begeleiding van de coach en ik heb een appartementje gevonden. En ik werk als promotor bij Stichting van het Kind.’

‘Mijn ouders zijn er niet meer en mijn familie komt nooit meer op bezoek. Ik moest altijd blijven in mijn leefgroep. Maar nu ga ik iedere maand een weekend naar de Zeeboerderij. Ik voel me thuis en we doen super leuke dingen. Ik heb bijvoorbeeld leren zwemmen en nu kan ik bijna mijn A-diploma halen.’

‘Eén weekend per maand gaan wij op vakantie naar de Zeeboerderij. Daar leren we bijvoorbeeld koken. We hebben al een keer macaroni en chocoladetoetjes gemaakt.’

‘Ik was 4 toen ik een leefgroep werd geplaatst. Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder zat in de prostitutie. Omdat ik vorige maand 18 ben geworden, moest ik mijn leefgroep uit. Ik werd letterlijk op straat gezet en ik kwam ‘s avonds te laat aan bij het Leger des Heils, dus moest ik op straat slapen. De volgende dag ben ik naar Stichting van het Kind gegaan voor hulp. Dezelfde dag is er een studio geregeld. Ik werk nu vier dagen per week bij de stichting als promotor en ze helpen mij om van mijn schulden af te komen.’

‘Mijn coach hielp mij bij het vinden van een baan. Ik werk bij een kennis van haar in een kledingwinkel. Nu zijn we bezig om een financieel overzicht te maken, zodat ik ook aan het einde van de maand nog geld heb.’

Michelle woonde in een leefgroep. Op haar achttiende stopte de financiering en moest ze op zichzelf gaan wonen. Stichting van het Kind begeleidde bij het vinden van een baan en een woning. Door dit traject is zij aangenomen bij Zeeman en vond zij een eigen appartementje. Haar baan geeft haar de mogelijkheid om verder door te groeien binnen het bedrijf, én de kans om zichzelf te ontwikkelen. Michelle maakt nu met haar coach een financieel plan, zodat zij niet meer in de schulden komt. Hierdoor kan zij een eigen bestaan opbouwen en een positieve bijdrage leveren aan de maatschappij.

‘WIJ-magazine is echt van ons. We kunnen elkaar tips geven en we maken helemaal zelf een magazine! Ik had echt niet gedacht dat we dit konden. Sinds ik in de redactie zit, is mijn Nederlands heel erg verbeterd. De juf op school is heel trots op mij.’

‘In het WIJ-magazine vertellen we elkaar hoe we omgaan met het wonen in een leefgroep. Daar heb ik erg veel steun aan. De verhalen motiveren mij om later te gaan studeren, een goede baan te vinden en om goed voor mijn kinderen te zorgen. Ik wil niet dat mijn kinderen dit later mee moeten maken.’

‘Eén weekend per maand gaan wij op vakantie naar de Zeeboerderij. Daar zijn altijd dezelfde mensen en dan doen we heel veel leuke dingen, zoals sporten, samen koken en films kijken en we krijgen zwemles! Het is saai als je altijd op het terrein van je leefgroep moet blijven. Op de Zeeboerderij voelen we ons thuis!’